Rutte, doen we nog een rondje?

Met een mengeling van verwondering, ongenoegen en zelfs herkenning heb ik het RTL-lijsttrekkersdebat zitten aanschouwen. Zonder enorm op de inhoud van de contrasten tussen de partijen in te gaan en daarmee menigeen mijn politieke voorkeur op te dringen, moet me toch wat van het hart. Hoewel ik het enerzijds erg spijtig vond dat onze eigen premier niet van de partij bleek te zijn, ben ik anderzijds de mening toegedaan dat zo’n RTL-studio wellicht ook niet de meest deugdelijke setting voor een man als Mark Rutte is. Daarvoor is hij toch veel te normaal gebleven? De vermakelijke klucht die Wilders echter weg had kunnen geven wanneer hij ten tonele was verschenen, zou de kijkcijfers zeker hebben vermenigvuldigd. Gekenmerkt door zijn choquerende uitlatingen, afgewisseld met wollige teksten die ongekend veel over zijn kapsel zeggen, maar des te minder politiek inhoudelijk weer geven, weet hij toch behoorlijk verdienstelijk mee te dingen. Petje af overigens voor de vijf heren politici die zich wel in het hol van de leeuw hebben begeven en een pittig staaltje twisten met een glimlach lieten zien. De oplopende, doch begrensde discussies geven mij altijd een wat ongemakkelijk gevoel. Ik geloof dat ik de banale schreeuwpartijen en tactische loeren die men elkaar draait bij Expeditie Robinson als minder gênant ervaar. Het duurde tamelijk lang alvorens ik voor mezelf op een rijtje had waar die plaatsvervangende gene vandaan kwam, maar opeens wist ik het. Dat hele debat deed me verdacht veel denken aan de laatste lange maanden van mijn stukgelopen huwelijk. Hadden onze vijf wannabe premiers binnen de vier muren van een huiskamer dit keurige dispuut gevoerd, zoals ik dat met mijn ex deed, dan was het RTL programma wellicht een duplicaat van het ongeciviliseerde tv-drama “Get the fuck out of my house’ geworden. Men zou in dat geval wel een aanmerkelijk reëler beeld van de onderlinge onenigheden hebben gekregen. Mogelijk een aanzet voor over vier jaar, met de naam “Get the fuck out of my country”. Maar daar is waarschijnlijk al patent op aangevraagd door de befaamde, overzeese grondleggers van dit idee, Trump en Clinton. De ingehouden verwijten aan elkaars adres, de verwerpingen van elkaars oplossingen, maar bovenal de begeerte het gelijk te halen, waren een verbijsterende déjà vu. Ook de onmogelijke wens om gezamenlijk tot een utopische slotsom te komen en dat alles onder leiding van een neutrale partij die je, net als je lekker op dreef bent, de mond denkt te moeten snoeren, was uitermate herkenbaar. De rol van Frits Wester was onmiskenbaar een persiflage op onze mediator. Zogenaamd objectief en onpartijdig, maar ondertussen. Naast deze openbaring, kwam bij mij tevens meer helderheid in de komende verkiezingen tot stand. Bijvoorbeeld dat Roemer zo nu en dan waarachtig best iets zinnigs kan zeggen. Het is alleen een extra moeilijkheid om door het carnavaleske uiterlijk en dito accent van de SP-leider heen te luisteren. Asscher lijkt me een zeer meegaand en vredelievend man. Veel te lief eigenlijk voor de politiek en ook veel te zoetsappig voor een PvdA-man. Ik zie hem dan ook meer ‘All you need is love’ presenteren. Buma was juist in de oppositie van toegevoegde waarde bevestigde hij zelf, wellicht een eerbare plek die hij zou moeten blijven ambiëren. Mochten de CDA-stemmers in groten getale toenemen, dan zou een mooie rol voor hem zijn weggelegd als rechtschapen sidekick van de toekomstige premier. Klaver is te ambitieus en zijn partij met hem. Prima knul, maar moet eerst met de beentjes op de grond. Pechtold stak, met zijn alerte blik en snelle reactie, volgens de kijker boven de rest uit. Tja die man kan inderdaad aardig debatteren, maar is dat de meest waardevolle eigenschap om over ons oranje vaderland te kunnen regeren? Vijf latente kandidaten voor een coalitie, om ons trotse land verbonden, sterker en gezonder te maken. Welke samenstelling er gevormd gaat worden, vooral de kiezer zal het zeggen. We zouden er wellicht echter goed aan doen om minstens nog een rondje met onze vertrouwde, optimistische Mark Rutte door te gaan doen. Het gaat beter met ons land, ‘why change a winning team?’ Laten we in godsnaam het vertrouwde, vriendelijke en gemoedelijke visitekaartje naar de rest van de wereld, waar al zo veel choquerende veranderingen gaande zijn geweest, voorlopig behouden. Onze Mark staat tenslotte consistent zijn mannetje in de wereldtop en is tegelijkertijd ook zo prettig één van ons gebleven. Succes bij de stembus!