Naarmate de jaren passeren, gaat mijn swingende gemoed simultaan in een stijgende lijn mee met mijn leeftijd. Dat wil zeggen dat ik een enigszins instabiele indruk kan maken op emotionele momenten. Ik zou deze overdonderende moodswings liever onder de noemer ‘sensitief’ of ‘medelevend’ parkeren, dan dat ik toe zou willen geven aan enigerlei vorm van toenemende labiliteit. Door mijn overmatige betrokkenheid krijg ik kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen bij het minste geringste beetje geluk dat anderen overkomt en laat ik mezelf uit het veld slaan door andermans tegenslagen. Ik zou het niet als een uitermate onprettige ervaring willen bestempelen, maar merkwaardig is het wel. Enorme succesverhalen laten mijn hart een sensationeel sprongetje van vreugde of trots maken. Een jongeman uit ons ‘dorp’ die zijn gymnasium afrondt met zeven tienen, het einde van de meeste romantische komedies, medelanders die massaal hun nagels laten lakken omwille van Tijn en een vredesconcert met een zee van fiere onbeschroomden, onder leiding van Ariana Grande om keihard van repliek te dienen, in antwoord op een zinloze aanslag. Allemaal momenten die me een intense doch aangename rilling of een traan van plotselinge blije ontroering kunnen bezorgen. Mijn moeder heeft dit bij het horen van het Wilhelmus of het zien van de lokale fanfare, maar dat stadium hoop ik voorlopig niet te bereiken.
Anderzijds houden andermans verdriet, noodlot of zorgelijkheden mij ook behoorlijk bezig. Ik ben diep onder de indruk wanneer een vriendje van mijn zoon op een paar tiende blijft zitten en van school af zal moeten, een willekeurige man me op een borrel vertelt dat hij op 53 jarige leeftijd na 28 jaar dienstverband op straat is komen te staan vanwege een fusie en nu al twee jaar nutteloos thuis zit en een lief vriendinnetje de moedige strijd tegen borstkanker zal gaan leveren vanaf aanstaande dinsdag. Gisteren nam ik sprakeloos verbluft kennis van het overlijden van onze nationale held Tijn, die zijn strijd onbaatzuchtig en puur heeft gestreden voor zijn lotgenoten. Ik ervaar deze uiteenlopende tegenspoed alsof het de mijne is en zou voor allen een oplossing aan willen dragen die alles doet verdwijnen. Ik realiseer me echter dat ik zelfs binnen ons eigen gezin een ieder al met moeite kan behoeden voor eventueel leed dat hen ten deel valt en de tegenslag die ze te verwerken krijgen. Loslaten is de oplossing, zegt men, ik heb echter geen idee hoe je dat moet doen. Onlangs gaf iemand mij de tip: “Als je moeite hebt met loslaten, stop dan met vasthouden”. Dat klinkt minder moeilijk.
Ga naar de inhoud