Maand: april 2018

Aangezien onze wijnvoorraad aanzienlijk harder slinkt nu de kinderen ook van een wijntje beginnen te genieten, werd het weer eens tijd voor een herhaalrecept. Omdat de ooit sacrale wijnkast er tegenwoordig tevens toe dient om lekker ‘goedkoop’ in te drinken alvorens er naar de stad wordt gegaan door deze of gene, zitten we vroegtijdig zonder ‘wit’. De vorige wijn was lekker, gangbaar en redelijk betaalbaar, dus zouden we diezelfde flessen licht zurig vocht wederom op de kop tikken. Via goede vrienden waren we aan de wijn gekomen ten behoeve van onze bruiloft, dus om het verkoopadres te achterhalen werd ons bourgondische vriendenstel weer ingeschakeld. Het toeval wilde dat er bij het wijnhuis een proeverij plaatsvond en we dus onder het genot van diverse champagnes en rosés onze bestelling witte wijn door konden geven. Nu ben ik verre van een fan van wijn, champagne, noch rosé, dus een dergelijk uitje is feitelijk geenszins aan mij besteed. Echter, onder het mom van, ‘we doen te weinig samen’, ging ik mee naar het Belgische dorpje vlak over de grens, om de wijnen 1 tot en met 27 te ruiken, proeven en beoordelen. Het scala aan keuzemogelijkheden op het formulier dat uitgereikt werd teneinde tot de juiste keuze te komen bleef bij mij angstvallig leeg. De geur, kleur en druif zouden me werkelijk worst wezen. Er had wat mij betreft slechts: Lekker? Ja/Nee op hoeven staan. Als de smaak maar oké is, hoewel dat een zeldzaam voorkomend fenomeen is voor mij als fervent bierdrinker. Ik ging mezelf te buiten aan de heerlijke borrelhapjes die her en der voor het grijpen lagen om je smaak te neutraliseren alvorens je de volgende wijn in liet schenken. Eerst uiterst delicaat om zogenaamd ook te neutraliseren voor de volgende slok, maar na verloop van een aantal wijntjes, tijd en afnemende remmingen moet duidelijk zijn geweest dat ik de happen in grote hoeveelheden verorberde om de wijnsmaak volkomen weg te werken. Een enkeling moet gedacht hebben dat ik met een serieus eetprobleem te kampen heb. Wars van enige kennis heb ik de nodige wijnen geproefd om mezelf van mijn beste kant te tonen en wellicht in de hoop dat er toch ooit een wijn moet zijn die mij wel kan bekoren. Gelukkig hoefde ik niet te rijden, want na 6 soorten champagne en een vijftal rosés begon ik de alcohol al best te voelen. Hoe meer ik van de fruitige, bloemige en houtachtige bouquets had geslurpt des te minder ik de rillingen ervan over mijn rug kreeg. De laatste die ik proefde vond ik zowaar best weg te krijgen, dus enthousiast werd deze door mijn man toegevoegd aan de bestellijst, alvorens ik me zou bedenken. Een zeer gemêleerd gezelschap, zowel jong als oud nam deel aan de proeverij. Een jongetje van een jaar of 7 rende de benen onder zijn kont vandaan om voor zijn vader, die vermoedelijk al niet meer uit zijn stoel kon komen, alle soorten een keer of drie bij te tanken. Het ‘All you can drink’-concept werd nogal letterlijk genomen en als tegenprestatie kocht het gros één of meerdere doosjes wijn en een enkeling vulde vermoedelijk de volledige wijnkelder aan.
Leuk tijdverdrijf hoor, voor de zondagmiddag, maar volgende keer toch maar een gewoon biertje voor mij.

Marktplaats, hét epicentrum van ergernis en frustratie als je het mij vraagt. Nadat we met vereende krachten het appartementje van wijlen mijn schoonmoeder leeg hadden gehaald, besloten we het gros van de meubeltjes naar een kringloop winkel bij haar in de buurt te brengen. Gedurende het proces echter, begon mijn man steeds meer twijfels te krijgen per stuk dat ik rigoureus af dacht te kunnen danken. We zouden er zelf in ieder geval weinig van kunnen gebruiken en de studentenkamers van onze kinderen waren al ruimschoots verzadigd. Ik zag dus weinig mogelijkheden. Hij wel. “We zetten het gewoon allemaal op marktplaats”. Ik zuchtte diep, want als mijn man ‘we’ zegt dan weet ik al wie er aan de beurt zal komen. Gelukkig kon ik hier en daar nog wel voorkomen dat er weer een onmogelijk attribuut aan de te verkopen huisraad toegevoegd werd, maar uiteindelijk gingen we met 2 volle boedelbakken naar huis.
Die ochtend waren we de inferieure aanhanger op gaan halen. Gelukkig hadden ze er nog een aantal staan, want ik was in de chaos vergeten er eentje te reserveren. We haakten het eerste exemplaar aan en voordat het geval goed en wel aan mijn trekhaak hing, viel het complete neuswiel eraf. Alvorens je het elektriciteitssnoertje krijgt ten behoeve van de verlichting en signalering, dien je echter het sleuteltje van het poortje waar de boedelbak achter gestald staat weer in te leveren. Zodoende rende ik terug naar de balie om te melden dat we toch een andere mee zouden nemen en de sleutel weer op te pikken, die we net teruggebracht hadden. Hollend kwam ik terug bij mijn auto. We wisselden van bakkie en hadden inmiddels al een half uur vertraging. We sloten alles aan en constateerden geërgerd dat deze weliswaar drie wielen had, maar rechts geen achterlicht had en tevens een haperende richtingaanwijzer. Eén van onze meiden was het sleuteltje van het tweede poortje net terug gaan brengen, dus ik keek mijn man een moment moedeloos aan en besloot resoluut dat het wel goed was zo. Halverwege kwamen we er ook nog achter dat we de kentekenplaat op de eerste aanhanger hadden laten zitten, dus nu zowel nummer- als verlichting-loos op de snelweg zaten.
Drie volle bakken brachten we naar de kringloop en we moesten twee keer op en neer voor de koopwaar die ons een gezellig familie-uitje zou gaan bezorgen, zo was het plan.
We zijn nu ruim een maand, 78 mailtjes en 23 telefoontjes verder en slechts het theeservies lichter. De volledige garage wordt overheerst door de meuk die zelfs op marktplaats niemand hebben wil. En dat terwijl de prijzen van dien aard zijn dat ik denk dat ons familie-uitje hooguit een ijsje bij de plaatselijke friettent wordt.
Bezint eer gij begint!