Warme herinneringen komen bovendrijven wanneer ik naar de foto kijk die wij uitkozen om op de kist te zetten van mijn lieve schoonmoeder, die deze maand op 95 jarige leeftijd, ten gevolge van de griep, vredig en in volkomen berusting is ingeslapen.
Een warmhartig, oprecht mens, met de benijdbare gave een ieder te bekoren die in haar leven voorbij kwam.
Mijn eerste ontmoeting met haar staat nog scherp op mijn netvlies.
De zenuwen gierden door mijn lijf toen ik de moeder van mijn kersverse vriend zou gaan ontmoeten.
Mijn vriend was tenslotte in mijn ogen een redelijk stijve, ogenschijnlijk gedistingeerde, wat zelfingenomen man en bovendien enig overgebleven zoon, dus ik kon een aardige voorstelling maken van deze oudere dame.
Met een steen in mijn maag volgde ik mijn vriend, stapte het appartement in het verzorgingshuis binnen en zag haar staan. Ze kwam amper tot zijn schouder, had een roze hesje aan met een kleurrijk bloesje eronder. Op haar bril droeg ze een gele zonnefilter die ze omhoog had staan.
Ze kreeg een kus van haar zoon, die ze met beide handen bij zijn wangen greep. “Hé ventje”, klonk het enthousiast door in haar broos krakende stem.
“Kijk eens wie ik meegenomen heb, Ma!” zei mijn vriend alsof hij een puppie voor haar had gekocht.
Ze draaide haar hoofd en keek me met een stralend gezicht aan. Héhéhéhéhéééé, wat leuk dat je er bent, Barbara. Ze pakte mijn uitgestoken hand en trok me onverwacht ferm naar zich toe om me een kus op mijn beide wangen te geven.
De steen in mijn maag was acuut verdwenen.
Ze voldeed in geen enkel opzicht aan het beeld dat ik volkomen ten onrechte, in mijn gedachten, met al mijn vooroordelen, van haar geschetst had.
Het was een heerlijk mens, je kon niet anders dan van deze vrouw houden.
Vanaf dat moment werd me ook duidelijk waarom ik als een blok voor haar zoon was gevallen, die op het eerste gezicht onbegrijpelijk ‘out of my usual box’ leek te zijn.
De begrafenisondernemer kwam en besprak met ons de mogelijkheden voor het afscheid. Een bijzonder vak. Wie kiest dat, dacht ik vaak. Maar het is met recht, een ‘bijzonder’ vak. Wat is het belangrijk om op een waardige, toepasselijke manier afscheid te kunnen nemen van iemand die je lief is. En wat heeft hij ons hierbij geweldig begeleid.
Ze werd door zes heren de kerk uit gedragen. Wat mij betreft had ze niet geschouderd, maar op handen gedragen moeten worden.
Met een traan en een glimlach op ons gezicht liepen we achter haar, onder muzikale begeleiding van de galmende en treffende woorden “You’ll never walk alone” van Lee Towers.
Want zo’n warm en hartelijk mens loopt nooit alleen,
ze kon op het laatst ook niet meer alleen lopen, dus het was genoeg zo én uiteraard vanwege de volhardende voorliefde voor haar favoriete club, Feyenoord. Waarvan ze de helaas jammerlijke standen nog nauwlettend bijhield.
Dankbaar voor wat was en met mooie herinneringen, gaan we zonder haar verder.