Just another day

Er heeft heel wat bloed, zweet en wellicht zelfs een traan gevloeid alvorens men het eens werd. Het kostte de nodige kruim aan gekibbel en kift en er verstreek een behoorlijke tijd, maar het is ze dan toch eindelijk gelukt een coalitie te vormen. Een zeer gemêleerd collectief, met uiteenlopende ideeën en principes en een nogal complex te combineren agenda, trad onlangs aan als onze nieuwe regering. Het resultaat van deze enigszins onsamenhangende en veelzijdige, doch enthousiaste club ministers is dan ook een nooit geëvenaard kleurrijk geheel, dat een bonte bordesfoto te weeg bracht. Nog nooit tevoren was er een dergelijk gewaagde variëteit aan kledij te bespeuren op de trappen van Paleis Huis ten Bosch. Het portret lijkt echter een letterlijke weergave van de veelzijdigheid van de partijen die gezamenlijk ons land zullen gaan vertegenwoordigen. Er klinken echter geluiden van onvrede en wantrouwen vanuit het land. PVV stemmers zijn verbolgen over het feit dat hun ruim verkozen partij niet vertegenwoordigd wordt in de regering. Begrijpelijk wellicht, maar laten we niet vergeten dat de oppositie geen onbelangrijke rol heeft in ons land. Een zodanig samengestelde regering zal een glasheldere spiegel voorgehouden moeten krijgen om te voorkomen dat de partijkleuren zullen vertroebelen en een grootschalig bemiddelen en schikken een poepkleurig kabinet zal voortbrengen. Een schone taak weggelegd voor de oppositie. Grote zorgen maakt men zich ook over het feit dat partijen de beloftes niet meer nakomen die in het verkiezingsprogramma werden gepresenteerd. Ieder weldenkend mens zou zich echter toch hebben kunnen realiseren dat er bij zo’n ruim aanbod aan verkiesbaar materiaal, hier en daar wel wat geschaafd en gesneden dient te worden. Er zal dus wat water bij de wijn gedaan moeten worden. Niet teveel natuurlijk, want als je te veel water bij een mooie Cabernet Sauvignon doet, had je net zo goed een rosétje kunnen nemen. Enige bezorgdheid en kritiek mag en is ons Nederlanders eigen. Maar waarom zelfs de schoenen van onze vicepremier en minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport zo in opspraak kwamen is mij een raadsel. We mogen er toch vanuit gaan dat hij zijn eerste dag als minister geen intentie had om ons allen tegen zich in het harnas te jagen. Dat maakt dat hij vermoedelijk een ander signaal af heeft willen geven dan pure provocatie. Oké, Hugo heeft wellicht een fetisj, of hij heeft zich vernieuwend en fris willen presenteren. Hij is in ieder geval geen meeloper, want dan had hij een paar zwarte schoenen uit de kast getrokken. Laten we deze mensen met een gezonde scepsis, doch met vertrouwen in onze volksvertegenwoordiging een beetje krediet geven.
Op zijn minst tot het tegendeel ontegenzeglijk bewezen is.

Er bestaan van die momenten dat ik, wellicht iets te serieus, de zin van mijn leven probeer te achterhalen. Als ik ’s avonds na half 9 uitgeblust op de bank zit, zoals mijn hangende pubers zich dat al vanaf drie uur in de middag kunnen permitteren of tijdens vakanties zelfs rechtstreeks vanuit hun bed, mijmerend over de overhemden die ik eigenlijk zou moeten gaan strijken, komt dat onbevredigende gevoel wel eens naar boven van de zinloosheid van mijn onophoudelijke bezigheden. Ik kan er maar niet aan wennen dat ik denk boodschappen in huis te hebben gehaald voor een dag of drie, die de volgende middag onder mijn handen vandaan zijn gekaapt en verorberd door, naar het schijnt, geheimzinnige bezoekers die zichzelf nimmer prijsgeven. Dat er ’s avonds amper of niet wordt gegeten van mijn zorgvuldig gekozen ‘schijf van vijf’-maaltijd zet wel tot denken. Het wegwerken van drie volle wasmanden is inmiddels bijna dagelijkse kost in dit huishouden, maar dat de eerste alweer vol zit alvorens ik de laatste schoon heb, geeft niet de beoogde voldoening. Hoewel ik geniet van het schone huis, wanneer de hulp weer is geweest, is haar komst al vrijwel onzichtbaar zodra de kinderen en honden weer een gering aantal uur in huis zijn. Kruimels op het aanrecht, zand kraakt alweer onder mijn schoenzolen en de zorgvuldig opgeklopte kussens, opgevouwen dekens en aangeschoven stoelen zijn in een oogwenk verledentijd en bedolven onder rugzakken en jassen. Zo dien ik een dag later de stofzuiger zelf weer ter hand te nemen om de heen en weer drijvende plukken hondenhaar te elimineren. Onbegrijpelijk dat die beesten überhaupt nog haar hebben met dit overdadige haarverlies. De tandpasta van de kinders zit de volgende ochtend al weer her en der verspreid over de wastafel en met een beetje pech zelfs op de spiegel. Ik doe m’n rondje huis in een ras tempo na het uitlaten van de honden en als ik het niet vlotjes laat geschieden, staan mijn drie trouwe viervoeters wanneer ik klaar ben al weer gelukzalig naar me te kwispelen voor hun tweede rondje. Tussen de bedrijven door hark ik de bladeren uit de tuin zodat deze er weer strak bij ligt, maar al vóór ik de groencontainer heb geparkeerd waar hij hoort en de hark in de garage heb gedropt, overschaduwt het eerste dozijn xl-plataanbladeren mijn inzet alweer. Ik constateer met een zucht dat de kussens nog buiten op de zogenaamde loungeset liggen. Ik heb ze er neergelegd toen ik een zonnetje zag verschijnen, echter voordat ik de twaalf onmogelijke dingen er had liggen was deze verdwenen. Met goede hoop op een terugkerende zon liet ik ze even liggen, tot de regen me overviel en de dikke kussen doordrenkt van water en niet meer op te bergen waren en erop zitten is ook zelden een optie. Zodra de zon schijnt kunnen ze mooi even drogen, bedacht ik steeds, maar voor ik het wist was er weer een bui overheen gegaan. Ze liggen nu al twee maanden buiten. Overhoren van huiswerk vind ik prima, maar overweldigende moedeloosheid valt me ten deel als mijn kind me vertelt dat het ‘super slecht’ ging omdat we uren aan het verkeerde hoofdstuk hebben gezeten. Zo lijkt ook aan het aanvullen van wc papier, inslaan van shampoo, brood, melk, cola, chips en beestenvoer, het ontbladeren van de dakgoten, het zemen van de ramen, het plakken van fietsbanden geen einde te komen en geen eer meer te behalen. Mijn leven is een soort ‘Groundhog day’, zo’n dag die iedere ochtend terugkomt zonder enige vorderingen, wellicht tot ik het eens anders aan ga pakken. Ik put enige troost uit de moeders om me heen die zeggen hetzelfde mee te maken. Waar zijn we in godsnaam mee bezig?
Overmorgen moet ik werken, ik kijk ernaar uit!

De vogels vielen niet van het dak en de zomerse kledij die een ieder in petto had voor de bijzondere gelegenheid was wellicht een tikkeltje te optimistisch, maar goddank het was droog en windstil. Dat was al meer dan ik had durven hopen. In de feestelijk aangeklede tent lagen dertig sfeervolle lampionnen op de grond, in afwachting van hun opknoping. Menigeen had er al meerdere malen zijn nek bijna over gebroken, maar ik had een ingenieus takelsysteem bedacht, zodat we op het laatste moment de led-lampjes één voor één aan konden doen en ze vervolgens in een mum naar de nok konden takelen. Ik zag namelijk noch mezelf, noch iemand anders van de familie, de hoge ladder dertig keer beklimmen zo vlak voor ‘primetime’. Dat ik ter versteviging uiteindelijk alsnog tien tiewraps diende aan te brengen bovenop de trapleer, maakte mijn vergezochte creatie, die al dagen in de weg had gelegen, enigszins overbodig. De kinderen waren allen in het nieuw gestoken. De meiden in schattige niemandalletjes, op torenhoge hakken die me het gevoel gaven als enige dwerg te figureren tussen zeven Sneeuwwitjes. Hun nagels gelakt in diverse bijpassende kleuren, terwijl aan mijn nagels geen eer meer te behalen viel en ik tevergeefs de zwarte roetvlekken van de tuinfakkels van mijn handen probeerde te schrobben. De jongens gedistingeerd, strak in het pak met een stel kekke schoenen eronder en een simultaan aangemeten, zelfingenomen uitdrukking op het gezicht. Mijn jurk had ik een week of twee eerder opgehaald toen deze nog als gegoten had gezeten, maar door het ren en vliegwerk van de voorgaande dagen was iedere vorm van eten, laat staan een fatsoenlijke maaltijd, erbij ingeschoten. Het gevolg was dat de rok door het ongewenst verlies van wat omvang, een paar centimeter lager hing en ik steevast met de punten van mijn pumps in de zoom bleef hangen. Ook het zorgvuldig uitgekozen paar hakken had als pantoffels gezeten. Dat de frisse temperatuur ervoor zou zorgen dat mijn normaliter vochthoudende, relatief brede, hoge, bijna vierkante voeten zich nu zelfs rank voordeden, kon ik enkele maanden geleden ook niet bevroeden. Met gekromde tenen wist ik de witte muiltjes enigszins aan mijn voet te houden, al liep dat verre van charmant. Dat gaf weinig zolang ik rechtuit liep in een door mij te bepalen tempo. Het werd lastiger toen ik in opdracht van de fotograaf rondjes diende te draaien aan de hand van mijn, door de zenuwen bevangen, vriend. Het was een vrijwel onmogelijk taak die zelfs voorbijgangers te fiets deed besluiten me toe te roepen ‘dat het best soepeler moest kunnen’. In de open oldtimer, op weg naar onze buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, besloot ik onder de vele lagen van mijn wijde rok, mijn panty uit te trekken in de hoop dat de schoenen meer houvast zouden krijgen. Na het ‘jawoord’ op de terugweg naar ons huis, waar de rest van de feestelijke dag plaats zou vinden, trok ik de panty toch maar weer aan omdat de eerdere actie niet het beoogde resultaat had geboden. Het was een kunst om dit zo onopzichtig mogelijk voor elkaar te krijgen in de cabrio, zeker gezien het feit dat we niet de minste aandacht trokken met de rammelende blikjes achter de auto. Later op de avond werden de klepperende hakken vervangen door een paar westernlaarzen en werd de lange haute couture jurk met slordige doch effectieve knopen omhoog gehouden. ‘Adieu, stijlvolle bruid’. Of het afglijden van mijn voorkomen gedurende de dag de aanleiding is geweest voor de volkse polonaise die tegen het einde van de avond werd ingezet, laat ik in het midden.
Al met al, zonder twijfel, één van mijn meest favoriete dagen.

Met het oog op een naderend tuinfeest bij ons thuis, kijk ik eens kritisch naar de ooit zo keurig aangelegde tuin, die er momenteel bijligt als een afgekeurd voetbalveld in een land dat onmiskenbaar te kampen heeft met tergende droogte. Het gazon heeft slechts hier en daar een sprietje en bestaat voorts overwegend uit mos en onkruidplantjes met her en der kuilen ten gevolge van een verveelde hond. Vol in de zon bevindt zich een grote ronde cirkel, waar vorig jaar een zwembad heeft gestaan, die nu moeizaam wat groenig begint te worden. Aan de zijkanten zijn de borders gevuld met een strak frans patroon van uitgerangeerde buxus die een rigoureus bezoek heeft gehad van de plagende buxus-mot. Een zee van kronkelende rupsen vreet de arme plant kaal en de paar blaadjes die er nog aan zitten lijken zich angstvallig te camoufleren in een dorre, bruine kleur in de hoop dat het harige beest aan hen voorbij zal gaan. Het ziet er uitermate bedroevend uit en vormt niet echt een fleurig decor voor een gezellig feestje. De paar armetierige stekjes die nog enigszins blad hebben geef ik nog een kans met een chemisch goedje dat de killer-rups de das om zou moeten doen, maar de overige, kansloze bollen en haagjes werk ik zonder pardon de grond uit. Ik vergeet daarbij dat mijn smetteloos witte tuniekje niet de meest voor de hand liggende kledij voor de klus is en schrijf deze dan ook, na zes tevergeefse wasbeurten, af. De schop blijkt niet bestand tegen het contra gewicht van de grote kluiten als ik mijn lichaamsgewicht in de strijd gooi. Ik leg het werk stil voor die dag en besluit de ochtend erop verder te gaan. Met een nieuwe schop en werkbare kleding trek ik ten strijde. Het is een slagveld. Grote verminkte stukken braakliggende perk zijn nu het toonbeeld van onze tuin, afgewisseld door de sneue vlakte die wij tegen beter weten in ‘gras’ blijven noemen. Ik sloop een paar m2 van een ander plantje, dat niet lekker genoeg is gebleken voor de sliertige insecten, uit een in mijn ogen misplaatst en zinloos, rechthoekig stuk siertuin en verplaats ze naar waar voorheen de buxus een haag formeerde. Het kost een halve dag, zelfs met hulp van mijn dochter en lijkt dan nog nergens op. Maar er staat tenminste iets levends, besluit ik. Bij thuiskomst zie ik mijn vriend loom de tuin rond kijken. Ik bespeur een mengeling van amusement en moedeloosheid in zijn blik. Ik sprint naar buiten om uitleg te verschaffen bij mijn arbeid. “Je had het ook aan de tuinman over kunnen laten, die komt overmorgen voor de grote beurt.” Over morgen al? Dan heb ik nog veel werk te doen. Alle door mij leeg getrokken stukken tuinarchitectuur moet ik nog van graszoden voorzien alvorens de tuinman ziet wat ik zijn zorgvuldig ontworpen tuin heb aangedaan. Bij drie verschillende adressen halen we graszoden vandaan die plotseling vrij zeldzaam blijken te zijn. Ik rijd me een slag in de rondte, nog steeds bijgestaan door mijn dochter die mijn missie lijkt te verstaan. Het eindresultaat is groen, en daar is in feite alles mee gezegd. De verschillende grassoorten, -kleuren en diktes geven een speels effect zullen we maar zeggen.
Ik herken opeens enige gelijkenis met mijn moeder, die vroeger voorafgaand aan een bezoek van haar hulp het huis ging poetsen.
Het eindresultaat geeft weliswaar een verregaand vertekend beeld van de moeite die erin is gestopt, maar ach… tijdelijk vlondertje erover en…. Partytime!

Na een tamelijk zon arme en derhalve enigszins onbevredigende Zeeuwse vakantie met een aantal van onze puberkinderen, besloten we nogal ad hoc om er een paar dagen á deux achteraan te plakken. Niet te ver en niet te duur, zo viel onze keuze op de Duitse Eifel. Het was slechts een kleine drie uurtjes rijden en we bevonden ons reeds in een volkomen andere wereld, waar zowel de lucht als het water nog natuurlijk zuiver is, vakwerkhuisjes met schattige geveltjes en lage deurtjes je doen geloven dat de mens amper langer dan één meter vijftig lang is en criminaliteit, geweld, terrorisme en vloeken niet in het woordenboek lijken voor te komen. Zelfs ‘idyllisch’ zou een te grove en barse benaming vormen voor het straatbeeld dat we daar aantroffen. In de achterbak hadden we twee mountainbikes gemanoeuvreerd die al jaren dienst doen als stoere opvulling van onze rommelige garage. Nu blijkt echter dat het bezit van een dergelijk voertuig, zelfs in het eigen brein, de indruk wekt dat je een bovengemiddeld mountainbiker bent. Dus niet gehinderd door enige oefening of ervaring met het ingewikkelde scala aan versnellingen, laat staan met het uiteenlopende en uitermate geaccidenteerde landschap, vertrokken we vol goede moed, heuvelaf in de richting van de kortste mountainbiketrack van het gebied. Nu ben ik niet uitermate getraind, maar mijn “effe doorbijten, dan hebben we het maar gehad”-mentaliteit tezamen met mijn “liever korte, hevige pijn, dan langdurig slepende..”-principe, maakte dat ik al spoedig zwetend de fiks stijgende hellingen trotseerde. Met pijn in mijn zware benen, het zweet op mijn rug en een behoorlijke dosis tegenzin, verzon ik al buffelend de meest geraffineerde smoesjes om er de brui aan te mogen geven en om te kunnen keren. Al brainstormend bereikte ik echter steeds ruimschoots als eerste de top. Achter mij kroop mijn vent in een tergend traag tempo, met een achterlijk laag verzet de helling op. Jammer dat ik mijn Sudoku-boekje niet bij me had. Berg af bleek ik minder stoer. Met een wiebelende helm door de schokkende vering op het ongelijkmatige wegdek, reed ik met angst en beven naar beneden, blij als het pad weer iets omhoog ging. Ik legde het dan ook zwaar af bij de afdalingen, waardoor ik steevast onderaan de helling op camera werd vastgelegd, met een krampachtige, angstige blik en scheef hangende helm. Ik werd echter per keer zekerder en ik wist steeds beter wat de fiets wel of niet kon hebben. Mijn rechterhand hield ik bij de vierde aftocht al iets minder stevig om de achterrem geklemd dan tevoren. Met mijn beperkte zelfvertrouwen denderde ik de rotsachtige paden af, achter mijn roekeloze vriend aan, die zich inmiddels ontpopt had tot een uitzinnige kamikaze, wars van enige angst. Tot mijn schrik stond ik plots oog in oog met een tegenligger. Ik hield toch maar even stil, aangezien ik een frontale botsing niet uitsloot met mijn ongecontroleerde laveren. Toen de man me gepasseerd was, zwoegend om de pittige stijging, realiseerde ik me pas hoe stijl mijn ondergrond was. Enigszins nerveus stapte ik weer op mijn iets te grote fiets, mijn beide handen strak om de remmen geklemd. In een onbewaakt moment liet ik per ongeluk mijn achterrem iet wat vieren waardoor de fiets sterk de neiging had voorover te duikelen. Trachtend mijn evenwicht nog net in bedwang te houden, kreeg ik de stang van het monster vol tussen mijn benen. Ik slaakte een gesmoorde pijnkreet, die de zojuist passerende man nog moet hebben waargenomen. Ik had echter geen tijd om me daar druk om te maken, aangezien mijn fiets al bonkend en hobbelend in beweging was gekomen, doordat ik van schrik en pijn de beide remmen los had gelaten. Met een zekere paniek wipte ik mezelf gaandeweg pijnlijk in het zadel om de opgelopen achterstand in te halen. Beurs doch voldaan stapte ik na dertig kilometer van de fiets, verlangend naar een koud biertje. Proost! Morgen gaan we wandelen.

Naarmate de jaren passeren, gaat mijn swingende gemoed simultaan in een stijgende lijn mee met mijn leeftijd. Dat wil zeggen dat ik een enigszins instabiele indruk kan maken op emotionele momenten. Ik zou deze overdonderende moodswings liever onder de noemer ‘sensitief’ of ‘medelevend’ parkeren, dan dat ik toe zou willen geven aan enigerlei vorm van toenemende labiliteit. Door mijn overmatige betrokkenheid krijg ik kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen bij het minste geringste beetje geluk dat anderen overkomt en laat ik mezelf uit het veld slaan door andermans tegenslagen. Ik zou het niet als een uitermate onprettige ervaring willen bestempelen, maar merkwaardig is het wel. Enorme succesverhalen laten mijn hart een sensationeel sprongetje van vreugde of trots maken. Een jongeman uit ons ‘dorp’ die zijn gymnasium afrondt met zeven tienen, het einde van de meeste romantische komedies, medelanders die massaal hun nagels laten lakken omwille van Tijn en een vredesconcert met een zee van fiere onbeschroomden, onder leiding van Ariana Grande om keihard van repliek te dienen, in antwoord op een zinloze aanslag. Allemaal momenten die me een intense doch aangename rilling of een traan van plotselinge blije ontroering kunnen bezorgen. Mijn moeder heeft dit bij het horen van het Wilhelmus of het zien van de lokale fanfare, maar dat stadium hoop ik voorlopig niet te bereiken.
Anderzijds houden andermans verdriet, noodlot of zorgelijkheden mij ook behoorlijk bezig. Ik ben diep onder de indruk wanneer een vriendje van mijn zoon op een paar tiende blijft zitten en van school af zal moeten, een willekeurige man me op een borrel vertelt dat hij op 53 jarige leeftijd na 28 jaar dienstverband op straat is komen te staan vanwege een fusie en nu al twee jaar nutteloos thuis zit en een lief vriendinnetje de moedige strijd tegen borstkanker zal gaan leveren vanaf aanstaande dinsdag. Gisteren nam ik sprakeloos verbluft kennis van het overlijden van onze nationale held Tijn, die zijn strijd onbaatzuchtig en puur heeft gestreden voor zijn lotgenoten. Ik ervaar deze uiteenlopende tegenspoed alsof het de mijne is en zou voor allen een oplossing aan willen dragen die alles doet verdwijnen. Ik realiseer me echter dat ik zelfs binnen ons eigen gezin een ieder al met moeite kan behoeden voor eventueel leed dat hen ten deel valt en de tegenslag die ze te verwerken krijgen. Loslaten is de oplossing, zegt men, ik heb echter geen idee hoe je dat moet doen. Onlangs gaf iemand mij de tip: “Als je moeite hebt met loslaten, stop dan met vasthouden”. Dat klinkt minder moeilijk.

Gedurende de afgelopen periode stond, om een nog vrij onduidelijke en matig onderbouwde reden, onze woning te koop. De eeuwige tweestrijd die we gezamenlijk leveren tussen blijven zitten in een fijn, ruim en prachtig gesitueerd huis én opnieuw beginnen op een prettig stekje van ons samen, houdt ons al een aardige periode letterlijk en figuurlijk bezig. De aanhoudende onwetendheid en onzekerheid zorgt voor behoorlijke innerlijke onrust. Tevens begint het steeds weer op orde brengen van het hele huis, waar zeven kinderen en vijf huisdieren geregeld ofwel continue hun intrek nemen, me flink de neus uit te komen. Aangezien mijn huishoudelijke skills wellicht enige orde missen, durf ik te beweren dat er desalniettemin de nodige structuur te ontdekken is in de aanwezige chaos. Dit wil eerlijkheidshalve zeggen, dat er dus behoorlijk wat werk aan de winkel is wanneer er gegadigden zijn om een kijkje te nemen in de kern van ons bestaan. Het heeft geen enkele zin langdurig te voren aan deze grote schoonmaak te beginnen, daar er vervolgens een spoor van verderf ontstaat als de kinderschare zich weer meldt. Ik ben dus gedoemd om ’s morgens, voorafgaand aan een bezichtiging, mezelf een slag in de rondte te ruimen en poetsen om onze leefomgeving van enig decorum te voorzien, zodat het voldoende toonbaar is voor het geplande bezoek. Zo had onze makelaar laatst weer een date met een concullega en diens clientèle bij ons thuis. Nadat ik iedereen systematisch, met brood en benodigdheden de deur uit had gewerkt, ging ik rigoureus te werk. Dat gaat bij mij zeer geroutineerd, zonder enige logische volgorde, maar uiterst functioneel. In het T-shirt waarin ik had geslapen, waaronder ik snel een spijkerbroek had aangeschoten, deed ik twee uur lang een ouderwets staaltje ’ren je rot’. Ik liep wat achter met de was, dus gooide ik een wasmand met vuile én één met schone, ongevouwen was op de achterbank van mijn auto. Losse attributen die niet op de slaapkamers van de kinderen hoorden alsmede her en der rondslingerende kledingstukken, smeet ik ongecontroleerd in willekeurige kasten, in de hoop dat de makelaar de ‘ruime inbouwkasten’ niet aan de binnenkant zou tonen. De bedden rechtgetrokken, de gordijnen open, de stofzuiger door de benedenverdieping, de zesentwintig lege shampooflessen uit de badkamer van de kinderen en de tandpasta uit hun wasbak. Nog even snel de kussens van de bank opschudden, waar de afdruk van een slungelige puber nog in stond en dan was ik bijna klaar voor vertrek. De vorige keer stond de beste man iets te vroeg voor mijn neus, dus had ik me voorgenomen een kwartier speling te nemen. Ik zette de stofzuiger terug in de kast en was nog bezig de volle vuilniszak met onregelmatigheden die op mijn pad waren gekomen, dicht te binden toen ik één van de kinderen weer binnen hoorde komen. Hij was zijn brood vergeten en zijn boek voor frans. ‘Hij heeft mijn genen’, bedacht ik beschroomd. Ik sommeerde hem zijn boel bijeen te rapen en weg te gaan voordat ‘de kijkers’ zouden komen. Ik haalde de honden anderhalf uur later dan gebruikelijk uit hun muffige hok om ze regelrecht naar mijn auto te begeleiden. Ik zou ze wel even lekker laten rennen zolang ik toch niet thuis gewenst werd. Ik graaide de vuilniszak mee en met de andere hand een plastic tas met lege flessen. “Mam, er staat iemand voor het hek”, hoorde ik mijn zoon roepen. Ik kreeg een hartverzakking toen ik door het raam naar buiten keek en het clubje mensen zag staan. Het was zelfs nog tien minuten voor het ingecalculeerde kwartier dat ik al in acht had genomen. Hijgend riep ik tegen de honden dat ze door moesten lopen. Ik schoot met mijn blote voeten in een paar bergschoenen en stapte naar buiten. Met aan weerszijde een afvalzak in mijn handen gebood ik mijn zoon in de auto te stappen. Ik deed de achterklep open, gooide de twee zakken erin en floot naar de honden, die even twijfelden bij het zien van de geringe ruimte in de achterbak. “Hup erin!” moedigde ik hen sacherijnig aan. Met onnodig veel geweld vloog de klep dicht en stapte ik, me uitermate bewust van de toeschouwers, mijn ongekamde, verwarde haren, mijn loshangende veters en het gemis van mijn beha, zo snel mogelijk in de auto. Het hek was inmiddels open en met gezwinde spoed sjeesde ik, hevig gegeneerd, achteruit het pad af. Ik deed mijn raam open en en passant riep ik naar buiten: “U kunt naar binnen gaan hoor, mevrouw is ook al vertrokken”.

Voor de derde keer loop ik de bijkeuken in en staar wanhopig de ruimte rond. Wat kwam ik hier nou toch ook alweer doen? Geërgerd om mezelf, maar tegelijkertijd bezorgd om deze tijdelijke schijnbare black-out, draai ik me weer om naar de deur, waarbij mijn oog op een koelelement valt, dat al zeker vier maanden op de droger is blijven liggen. “O ja, de vriezer. Ik moest brood uit de vriezer halen”. Opgelucht en dankbaar voor de plotselinge, heldere ingeving haal ik een bevroren halfje wit uit de kast en loop weer naar de keuken. Mijn telefoon gaat. “Waar had ik die nu toch gelaten?” mijmer ik in mezelf. Ik ga op de ringtoon af die vanuit de woonkamer lijkt te komen, maar ik ben te laat. De beller heeft het al opgegeven. Toch moet dat apparaat hier ergens liggen. Ik zoek me suf, tussen de kussens van de bank, op mijn bureautje, in mijn tas, jaszak en tussen de post. Ik weet het echt niet meer, dus gris ik de handset van de vaste lijn uit de lader en kies mijn mobiele nummer. Ik hoor het irritante deuntje uit een hoek van de kamer komen, waardoor mijn geheugen me weer weet te vertellen dat ik het ding bij thuiskomst daar aan de oplader had gelegd. Ik check de gemiste oproep en krijg een hartverzakking bij het zien van het nummer. Het was de tandarts. Ik had een afspraak, twintig minuten geleden. Met het schaamrood op mijn kaken bel ik zo snel mogelijk de assistente terug om me te verontschuldigen voor het feit dat ik deze nieuwe afspraak, die ik nota bene had gepland ter vervanging van de vorige die me was ontschoten, nu ook was vergeten. Vriendelijk helpt de assistente me aan een herkansing. Ik hang op en zak gegeneerd op de bank. Eén van onze viervoeters komt op me af en duwt haar snuit onder mijn arm in de hoop een aai te kunnen krijgen. “Nee, nu even niet Moos. Euh Nouk”. Het beest druipt teleurgesteld af en ik realiseer me dat het Loula was. Ik haal steevast alle namen door elkaar en merk dat ik de moeite niet eens meer neem om de juiste naam bij het betreffende dier te roepen. Het voordeel is nu dat ze alle drie naar alle namen luisteren, maar geen idee meer lijken te hebben wie, wie is. Ik vrees dat ik hetzelfde bij mijn kinderen doe. Echter zij zijn gelukkig bij machte hun eigen naam te onthouden en mijn vergissing te negeren en meestal mijn boodschap ook trouwens. Zodra mijn dochter uit school komt en op de bank neerploft, kijkt ze quasi verbaasd naar het halfje wit dat op de grond naast de bank ligt, waar ik mijn telefoon heb gezocht eerder vandaag. Inmiddels is men al dermate aan mijn haperende brein gewend geraakt, dat als ik ’s avonds aan tafel om de hagelslag vraag, ik de appelmoes zwijgend aangereikt krijg. Meestal komt namelijk het aantal lettergrepen redelijk overeen. Namen van acteurs, zangers en films komen pas uren later tevoorschijn, wanneer die informatie uitermate nutteloos is geworden. Ik sta zorgvuldig een boodschappenlijstje op te stellen omdat de supermarkt met haar overweldigende hoeveelheid prikkels, niet de rust biedt om ter plekke na te kunnen denken. Zelfs mét lijstje wil ik nog wel eens een ingrediënt vergeten dat ik heb zien staan, wilde pakken, maar abusievelijk achterlaat omdat er iemand achter me, “Hé Bar!” tegen me zegt. Met mijn memoblaadje en mijn portemonnee in de hand zoek ik mijn autosleutels. Nergens te vinden. Misschien boven. Ik gooi de spullen die ik in vast heb neer en ren de trap op. Ook daar niet. Ik loop weer naar beneden en kijk of mijn sleutelbos wellicht in de keuken is blijven liggen. Jawel, daar liggen ze. Deze keer niet in de koelkast. Ik loop naar de deur. “Waar had ik mijn portemonnee?” Wanhopig begin ik naar het essentiële voorwerp voor deze missie te zoeken, dat al expres van een ‘niet te missen’-formaat is. Jawel, ook die is weer terecht. Ik blijf me afvragen waarom ik continu mijn spullen neerleg op de meest on-voordehand liggende plekken. Ik loop buiten mijn zoon tegen het lijf. “He mam, ga je boodschappen doen?” Ik houd de gigantische shopper die ik in mijn hand heb omhoog ter bevestiging. “Wil je dan deo voor me meenemen?” vraagt hij. Ik knik. “Geen gel nodig?”, roep ik nog net voor hij het huis binnen stapt. “Nee, die heb ik nog genoeg” antwoordt hij en zwaait. Als ik thuiskom kijkt hij me enigszins moedeloos aan als ik twee potten gel in zijn handen duw. Misschien toch eens wat rust creëren in dit chaotische brein!

Wat een zaligheid, dat het warme zomerweer zich zo nu en dan weer even laat zien en voelen.’s Morgens beginnen de vogels al weer vroeg te fluiten. Een euforisch, natuurlijk en romantisch geluid, ware het niet dat ik ook midden in de winter wakker wordt van een nagenoeg zelfde mengeling van vogelzang dat mijn wake-up light iedere morgen door onze slaapkamer hoont. Om vijf uur in de ochtend, wanneer het lichte schijnsel van de morgenstond langs de gordijnen piept, zwaai ik wild met mijn arm in de richting van mijn wekker om de kwetterende vogels tot zwijgen te krijgen. Na vier brute pogingen, die het apparaat nauwelijks ongeschonden weet te doorstaan, realiseer ik me dat dit de vogeltjes buiten in de tuin zijn, die via het openstaande raam, op een ongenadig vroeg tijdstip, mijn nachtrust beëindigen. Het is voor mij vervolgens onmogelijk om door het lieflijk getwitter van de gevederde diertjes heen te slapen, aangezien mijn brein dit geluid het hele jaar door refereert aan tientallen alarmbellen om mezelf tijdig onder de wol vandaan te krijgen. Maar als je dan eenmaal opstaat, dat gordijn open schuift en tegen een strakblauwe hemel aankijkt, blijft er spontaan een glimlach op je gezicht plakken. Deze glimlach houdt echter moeizaam stand wanneer ik naar beneden kijk en mijn blik het aanzicht van onze gehavende grasmat vangt. De zanderige pollenmat die ik al een aantal seizoenen achtereen tracht terug te transformeren tot het gezonde, vruchtbare gazon dat het huis ooit eer aan deed, toen we er met mijn vier achteloze kinderen en twee roekeloze honden introkken, ligt er treurig bij. Ik zucht slechts een keer. Ik besluit mijn eeuwige spijkerbroek te vervangen voor een wat dunner katoenen exemplaar en een luchtig T-shirtje vanwege de zomer in mijn bol. Fluitend haal ik het tweetal viervoeters uit hun hok, die nóg enthousiaster lijken nu de zon schijnt. Ze stormen zij aan zij door de openstaande deur het huis binnen, waarbij ze met hun grove geweld de sponning er haast uit lopen. Ik wandel mijn geijkte rondje over een dijkje met bomen aan de ene zijde en een flinke stroom aan de andere. Het is er altijd al prachtig maar nu loop ik door een sprookje. Het gras is hier wel flink gegroeid de laatste week, dus ik moet behoorlijk ploeteren door de nog dauwnatte gewassen. Mijn zomerse sneakers zijn inmiddels doorweekt. Ik werp een blik op de moeder eend die al weken met haar vijf jongen in een slinger achter zich aan, door het water paradeert en constateer weemoedig dat ze er al twee van de vijf kwijt is. Ik baan me weer een weg door de inmiddels dijbeen hoge brandnetels, die door mijn katoentje heen, aardig venijnige prikkels veroorzaken. Ik verlang naar mijn dikke spijkerbroek en mijn leren laarzen. Hoewel het nog vroeg is, voelt de warme lentezon al behoorlijk zomers aan. Mijn huid begint klammig aan te voelen door de benauwde lucht en mijn T-shirt plakt tegen mijn lijf. Onopgemerkt loop ik door een zwerm vliegjes heen die met hun uitermate fragile vleugeltjes op mijn natte huid blijven kleven en hier met geen mogelijkheid levend vanaf komen. Vervolgens gooi ik een paar keer met een stok in het verkoelende water voor de honden en zou inmiddels willen dat ik er zelf achteraan kon duiken. De jongste van de twee ontdekt echter plots de moeder eend en galoppeert door het ondiepe water in haar richting. Luid kwakend verandert de arme watervogel haar koers en de drie kuikens haasten zich zigzaggend achter haar aan om haar niet kwijt te raken. De domste van het stel zwemt volkomen de verkeerde kant op, merk ik geërgerd op. Na vier keer hysterisch de naam van mijn ongehoorzame hond te roepen, krijs ik nu dat ze ‘hierrrrr’ moet komen. Verassend genoeg kijkt ze me een moment verbaasd aan, waardoor het verloren kuiken kans ziet weer in het gareel te raken. Na nog een spijtige blik op het donzige drietal, komt mijn ‘killer’ gelukkig mijn kant op. Mijn keel doet zeer van het schreeuwen. Ik haal opgelucht, diep adem en voel de voorjaarspluisjes mijn luchtpijp inschieten, waardoor ik in een onbedaarlijke hoestbui verzand. Mijn ochtend wandeling was een kleine desillusie. De honden blijven lekker in de tuin met hun natte vacht, besluit ik. Jammer genoeg realiseer ik me, dat ik het net gewassen beddengoed heerlijk buiten in het zonnetje heb hangen, pas nadat ik het duo zichzelf uit zie schudden om zich te ontdoen van het bruinige slootwater.
Ik moet nog een beetje wennen aan de zomer.

Het was geen handige actie, ik geef het toe. Voor een feestje had ik een lange, feestelijk jurk nodig en wegens chronisch geld- en tijdgebrek besloot ik deze online te bestellen. Gehaast, omdat het zoekwerk me toch al heel wat uren had gekost, bestelde ik een elegant exemplaar met een lage rug en een prachtig ’trompetmodel’ onderkant. Volgens de maattabel en nauwkeurig nameten bleek ik een ‘size 8’ te moeten bestellen. Eigenwijs en rebels als ik ben, klikte ik de ‘size 6’ aan en bestelde de jurk. Toen ik de betaling had gedaan ging ik nog even terug naar de foto van het 1m80 lange, slanke model in mijn dress to be. Mijn oog viel op de lengte en ik bedacht dat het ding bij mij zeer waarschijnlijk rijkelijk over de vloer zou dweilen. Ik zou ‘m wel korter later maken, stelde ik mezelf gerust. Vlak voordat ik de pagina weg klikte zag ik een optie om aangepaste maten door de geven. Ik ook altijd met mijn haastige spoed. Ik wachtte weken in spanning op het pronkstuk dat in mijn gedachte steeds mooier werd. Hoewel ik een grote doos had verwacht, verscheen vorige week de plastic zak, dichtgeplakt met plakband. De jurk zat binnenstebuiten opgevouwen, dus ik kon nog niet meteen een oordeel vellen. Ik vouwde hem uit en vond de kleur enigszins goedkoop overkomen. Wellicht viel het mee als ik erin zat, bemoedigde ik mezelf. Ik staarde gedesillusioneerd naar mijn carnavaleske spiegelbeeld. Niet alleen was het ding veel te lang, de ‘size 6′ die mij eigenlijk veel te strak en sexy om mijn lijf had moeten zitten, leek zowaar uit de positiekledinglijn van de Primark te zijn gekomen. Ik trok de met kant bekleedde aardappelzak weer uit, stopte het ding teleurgesteld in de plasticzak terug en begon de retourvoorwaarden globaal te bekijken. De kleine lettertjes kwamen er in grote lijnen op neer dat retourneren nimmer mogelijk was, tenzij ik een verkeerd of kapot artikel had ontvangen. De rigoureuze tip van mijn jongste dochter, die mij veelzeggend fronsend had bekeken in het lelijke gewaad, om de jurk gewoon kapot te scheuren en dan terug te sturen, om zodoende aan de beperkte voorwaarden te voldoen, nam ik uiteraard niet eens in overweging. Ik wikkelde de centimeter om mijn heupen, taille en buste en fotografeerde de omvang in centimeters. Ook trok ik nogmaals mijn miskoop aan en maakte ook daar een confronterende foto van, die moest gaan bewijzen dat deze jurk minstens een ruime maat 10 was qua afmetingen. Ik schreef een uitgebreid epistel naar hen, ter onderbouwing van de foto’s en over de foutieve levering en het in gebreke blijven van het bedrijf door deze slecht geproduceerde order. Spoedig ontving ik een weinig bevredigend antwoord in tenenkrommend Engels. Ik kon een nieuwe jurk bestellen met 20% korting of ik kreeg 10% van de aankoop waarde retour. En als kers op de taart, mocht ik het foeilelijke ding houden. Stoom spoot uit mijn oren. Wat dachten zij? Dat ik nogmaals zo’n stupide vergissing zou maken. Of dat ik akkoord zou gaan met het schamele retourbedrag dat de verzendkosten niet eens dekte? En wat moest ik in vredesnaam met deze fabricagefout in mijn kast? Een ferme brief van mijn kant zou hen wel eens laten weten wat ik ervan vond. Enfin, pas tergend veel ergernis en 7 mailwisselingen verder, waarbij ik steeds 10% meer terug kon krijgen, was hun limit bereikt en zat er duidelijk geen rek meer in de inferieure service van het vage postorderbedrijf waar ik het land van herkomst niet eens heb kunnen ontcijferen. Ik accepteerde mijn geringe verlies, in de hoop dat ik er misschien nog iets van zou leren. Wellicht vind ik nog een enthousiasteling die deze jurk wel past en ook nog mooi vind, op marktplaats. Weer een lesje rijker.