Marktplaats, hét epicentrum van ergernis en frustratie als je het mij vraagt. Nadat we met vereende krachten het appartementje van wijlen mijn schoonmoeder leeg hadden gehaald, besloten we het gros van de meubeltjes naar een kringloop winkel bij haar in de buurt te brengen. Gedurende het proces echter, begon mijn man steeds meer twijfels te krijgen per stuk dat ik rigoureus af dacht te kunnen danken. We zouden er zelf in ieder geval weinig van kunnen gebruiken en de studentenkamers van onze kinderen waren al ruimschoots verzadigd. Ik zag dus weinig mogelijkheden. Hij wel. “We zetten het gewoon allemaal op marktplaats”. Ik zuchtte diep, want als mijn man ‘we’ zegt dan weet ik al wie er aan de beurt zal komen. Gelukkig kon ik hier en daar nog wel voorkomen dat er weer een onmogelijk attribuut aan de te verkopen huisraad toegevoegd werd, maar uiteindelijk gingen we met 2 volle boedelbakken naar huis.
Die ochtend waren we de inferieure aanhanger op gaan halen. Gelukkig hadden ze er nog een aantal staan, want ik was in de chaos vergeten er eentje te reserveren. We haakten het eerste exemplaar aan en voordat het geval goed en wel aan mijn trekhaak hing, viel het complete neuswiel eraf. Alvorens je het elektriciteitssnoertje krijgt ten behoeve van de verlichting en signalering, dien je echter het sleuteltje van het poortje waar de boedelbak achter gestald staat weer in te leveren. Zodoende rende ik terug naar de balie om te melden dat we toch een andere mee zouden nemen en de sleutel weer op te pikken, die we net teruggebracht hadden. Hollend kwam ik terug bij mijn auto. We wisselden van bakkie en hadden inmiddels al een half uur vertraging. We sloten alles aan en constateerden geërgerd dat deze weliswaar drie wielen had, maar rechts geen achterlicht had en tevens een haperende richtingaanwijzer. Eén van onze meiden was het sleuteltje van het tweede poortje net terug gaan brengen, dus ik keek mijn man een moment moedeloos aan en besloot resoluut dat het wel goed was zo. Halverwege kwamen we er ook nog achter dat we de kentekenplaat op de eerste aanhanger hadden laten zitten, dus nu zowel nummer- als verlichting-loos op de snelweg zaten.
Drie volle bakken brachten we naar de kringloop en we moesten twee keer op en neer voor de koopwaar die ons een gezellig familie-uitje zou gaan bezorgen, zo was het plan.
We zijn nu ruim een maand, 78 mailtjes en 23 telefoontjes verder en slechts het theeservies lichter. De volledige garage wordt overheerst door de meuk die zelfs op marktplaats niemand hebben wil. En dat terwijl de prijzen van dien aard zijn dat ik denk dat ons familie-uitje hooguit een ijsje bij de plaatselijke friettent wordt.
Bezint eer gij begint!
Ga naar de inhoud