Naar beste eer en geweten, middels immense hoeveelheden onvoorwaardelijke liefde, engelengeduld en kostbare energie, lukt het toch weer vrijwel iedere ouder, het kroost groot te brengen. Slechts groot is echter niet genoeg. Gelukkig, gezond en met enig toekomstperspectief ambiëren we natuurlijk ook. Er zijn momenten dat ik al meer dan genoegen neem met slechts ‘geluk’. De illusie dat ik daar nu nog enige invloed op heb, heb ik grotendeels laten varen.
Als ze klein en onbevangen zijn, draait het om ‘Rust, Regelmaat en Reinheid’. Geef daar wat liefde bij en dan kom je echt al een heel eind. Gedurende de puberteit ben ik de structuur volkomen kwijt geraakt en dat heb ik gewoonweg geaccepteerd. Die tijd zit ik uit, met mijn ‘fingers crossed’ en mijn eigen L.N.S.-strategie. Loslaten, Negeren en Slikken. Een vrijwel onmogelijke taak, maar wederom naar beste eer en geweten, houd ik mezelf voor.
Zodra ze de puberteit voorbij zijn, realiseer me, dat ik meer dan ooit, de houvast mis die je op het consultatiebureau meekreeg bij het prille begin. De adolescenten die langzaam je vleugels ontgroeien, maar zich soms plots weer wanhopig aan je vastklampen, lijken zelfverzekerder en tegelijkertijd fragieler dan welke andere leeftijdscategorie ook.
Zo vraagt elke moeder zich waarschijnlijk wel eens af of ze het wel goed doet. Ik heb de overtuiging dat de goede bedoelingen en wil een belangrijke drijfveer vormen en tevens de basis zijn voor een, op z’n minst, afdoende moederschap. Maar geen wetenschap die dat onderbouwt.
Toch blijft de hamvraag zo nu en dan herrijzen.
Ben ik een slechte moeder als ik om 1 uur ’s nachts nog achter mijn computer zit om een leesverslag van mijn zoon uit te typen en hem behoed voor de zoveelste onvoldoende? Als ik zeg dat ze zelf naar de training moeten fietsen, terwijl de rest van het team door hun moeder met de auto wordt gebracht? Als ik een potje ‘beer-pong’ win, van mijn zoon en zijn vriendjes? Als ik een briefje schrijf met een nogal vrij vertaalde versie van de waarheid om een van de kinderen uit de brand te helpen? Als ik probeer te winnen van mijn kinderen met een spelletje? Als ik veel te tolerant ben en mijn eigen regels verloochen? Of als ik juist te ongeduldig, kort door de bocht of snel geïrriteerd ben? Als ik het zonde vind dat mijn dochter met verenigingsbier haar mooie figuur om zeep lijkt te helpen? Of mijn zoon met nietsdoen zijn complete toekomst? Als ik soms geen zin heb om te koken? Als ik me regelmatig slechts aan de schijf van drie houd en ter compensatie de fruitmand maar flink vol leg? Of als ik als een krolse leeuwin voor mijn jongen in de bres spring?
Ik ben geen hockeycoach of voetbaltrainer, rijd slechts wanneer ik op de lijst sta en zit ook niet in de ouderraad van een school. Ik heb de wijsheid over opvoeden alles behalve in pacht, maar ben wel behept met een gigantisch groot moederhart.
Het is een begin…
Ga naar de inhoud