Reeds een jaar geleden kregen we een ‘Save the date’ voor de 20-jarige huwelijksviering van twee dierbare vrienden. Een ieder diende dan weliswaar op eigen gelegenheid naar Toscane af te reizen, maar van vrijdagmiddag tot zondagmiddag verkeerden we in een volkomen all inclusive-luxe op uitnodiging en kosten van het bruidspaar. Hoewel ik het ruimschoots tevoren in de agenda had staan gaf de krappe tijdspanne die we uiteindelijk hadden om naar het zonnige Italië af te reizen, blijk van mijn inferieure agendabeheer. Een smakelijk diner voor twee, gevolgd door een romantische, ontspannen overnachting voorafgaand aan het geplande weekend veranderden in een zak chips en een paar schamele uurtjes met een achterover gedraaide stoel op de parking van een tankstation langs de Zwitserse snelweg. Roerige tijden thuis hadden ervoor gezorgd dat ik meer dan ooit toe was aan tijd voor mezelf, maar het naderende weekend, met een slordige 50 man die ik nog moest leren kennen, zou daar weinig gehoor aan gaan geven vermoedde ik. Met enige tegenzin had ik mijn kinderen achtergelaten en was ik na een lange nacht werken, in de gepakte auto gestapt. Gaandeweg namen de bezwaren echter langzaam af.
De adembenemende omgeving werd gesierd door het prachtige, eeuwenoude resort dat het decor bleek te zijn van de feestelijke dagen. De stralende gezichten van de feestvarkens, die heerlijk in het zonnetje alle genodigden op zaten te wachten, deden mijn vermoeidheid spontaan verdwijnen. In het gemoedelijke appartement dat we toebedeeld kregen voelde ik me meteen senang en het indrukwekkende uitzicht over de nabijgelegen vallei overspoelde me met melancholie. De jetlag zal hier wellicht enige parten hebben gespeeld. De eerste middag stond er een picknick op het programma in de berm langs de route van de ‘Mille Miglia’, de befaamde, 4-daagse oldtimer rally vanuit Brescia. Met vlaggetjes en luidkeels gejoel en de nodige wijntjes in de hand werden de deelnemers enthousiast begroet. Naarmate de alcohol lichtelijk in begon te dalen leek men het gevaar van de voorbijrazende praalwagens te vergeten. Dat er niemand lallend tussen de antieke wielen van een rallyrijder is beland mag achteraf een wonder worden genoemd. De verloren uurtjes tussen de zalige diners en vermakelijke activiteiten brachten we met velen door bij het zwembad, dat nog aardig frisjes bleek te zijn. Met overslaande hartslag trotseerden we het blauwe, koude water, dat zelfs bij de aanvankelijk ogenschijnlijk stoere heren een verwijfd, bijna hysterisch gilletje teweeg bracht. De warme zon compenseerde dit ruimschoots en bier, Aperol Spritz en wijn werd ten overvloede aangevoerd. Het SBS6-achtige tafereel dat zich daar afspeelde, goede diepgaande ‘Villa Velderhof’-gesprekken afgewisseld door lachen, gieren en onderbroekenlol, zou ongetwijfeld vele kijkers hebben getrokken. De gemene deler tussen alle gelederen was het bruidspaar en dat bleek een unieke bindende factor. Slechts het gevoel voor competitie bracht een kortstondige, zij het oppervlakkige, kliekvorming met zich mee, toen we in vier groepen al wandelend een speurtocht moesten volbrengen, waarvan we tot mijn grote teleurstelling tot op heden nog geen uitslag mochten ontvangen.
We hebben gedronken, gegeten, gelachen en bovenal genoten voor tien. Met onderdrukte heimwee naar de gemoedelijke gezelligheid, la bella Italia en het fijne stel mensen zijn we inmiddels weer thuis gearriveerd. Ik mag hopen dat ze hun 25-jarig jubileum ook zullen vieren!
Ga naar de inhoud